Kromspraak

 
Het woord rechtspraak doet verwachten dat er recht gesproken wordt. Dat er door de rechters eerlijk, rechtvaardig en logisch geoordeeld wordt. In zijn algemeenheid kan men zeggen dat het ook gebeurd zoals het hoort. Maar er zijn uitzonderingen. En juist wanneer deze verschillen van het verwachtingspatroon is er al gauw sprake van een schandaal. Vaak onterecht, maar soms wel terecht.
 
Een voorbeeld van een werkelijk onbegrijpelijk vonnis kwam recentelijk aan het licht in Argentinië. Een rechter in de stad Sante Fe, hoofdstad van de gelijknamige provincie, sprak de dader van een verkrachting vrij vanwege het gebruik van een condoom.
 
“Ik kan mij niet voorstellen hoe men gedwongen seksuele gemeenschap kan hebben, terwijl men een vrouw met geweld onder controle houdt en tegelijkertijd kans ziet om een condoom om te doen”, aldus Zijne Edelachtbare. Er ontstond bij deze rechter zoveel twijfel over de gang van zaken dat hij niet kon komen tot de overtuiging van de schuld van de dader. En dus liet hij hem vrij.Een fraai voorbeeld van kromspraak.
 
Het slachtoffer had aangifte gedaan tegen de dader. In de strafzaak kwam het Openbaar Ministerie met een medisch rapport, dat aantoonde dat er sprake was geweest van penetratie en dat het letsel van het slachtoffer overeenkwam met letsel ten gevolge van seksueel geweld. Zijne Edelachtbare legde dat naast zich neer met bovengenoemde argumentatie.
 
Een soortgelijke kwestie, maar dan met een heel andere afloop vond in dezelfde periode plaats in Spanje. De baas van het café wilde één van zijn serveersters verkrachten, aldus het slachtoffer. Zij verzette zich niet alleen, maar nam ook een mes ter hand en sneed de man zijn plasser eraf. Uit politieonderzoek kwam naderhand vast te staan dat er helemaal geen sprake was geweest van poging tot verkrachting. Ja, zelfs dat partijen een relatie hadden. Mevrouw zit in de gevangenis, meneer zijn plasser is er weer aangenaaid.
 
In dit soort zaken staan politie en Openbaar Ministerie altijd voor hetzelfde probleem, namelijk de bewijslast. Vrijwel alle verkrachtingen gebeuren zonder getuigen. Dus is het het woord van het slachtoffer tegen dat van de dader.Hoe triest dan ook, is het niet verwonderlijk dat veel slachtoffers er vanaf zien om aangifte te doen. Want rechtspraak is geen garantie en kromspraak is helaas niet uitgesloten.
 
Frederick Fluweel
 

Ondergang

 
In december van het vorig jaar werd de zogenaamde Ley Celaá (de Wet Celaá), zo geheten naar de Spaanse Minister van Onderwijs, Isabel Celaá, goedgekeurd.
 
Deze wet is bepaald niet onomstreden. Dat is ook niet verwonderlijk als u diverse niet wetenschappelijke, maar wel ideologische maatregelen leest. Maar Frederick gaat hier alleen maar in op één aspect van deze wet.
 
Spanje is één van de landen van de E.U. dat het meeste geld uitgeeft aan onderwijs. Tegelijkertijd zijn de studieresultaten het slechtst. Van de leerlingen van vijftien jaar is 31% wel eens blijven zitten. Dat is het dubbele van de E.U.Deze zittenblijvers kosten het Ministerie van Onderwijs jaarlijks 3.3 miljard euro.Het is zelfs zo dat een kwart van leerlingen van het ESO (verplichte laagste niveau middelbare school) het diploma niet haalt.
 
Hoe dit op te lossen. Wat onderwijzend personeel betreft werd de volgende oplossing gekozen.Leerkrachten die een “duidelijk gebrek aan geschiktheid als docent dan wel een overduidelijk gebrek aan toewijding tonen” worden verwijderd en worden taken gegeven waarbij zij geen direct contact met de leerlingen hebben.Of wel de dompies en de sloompies gaan naar de huisdrukkerij.
 
Wat het meest zorgwekkende (of beter: lachwekkende) aan de Wet Celaá is, is hoe ze de studieresultaten wil verbeteren. Als socialistische minister dient het onderwijs natuurlijk aangepast te worden aan de socialistische, progressieve ideologie.De wet komt hier op neer dat leerlingen, die niet geslaagd zijn voor alle vakken toch een diploma krijgen.
 
Juanito heeft hard gestudeerd, is voor alle vakken geslaagd en heeft zijn diploma gehaald. Maria, lui en ongemotiveerd, hormonen op turbo, heeft voor de helft van alle vakken een onvoldoende gehaald. Maar Maria krijgt een aai over haar bolletje, klapje voor ’t kontje en …. en hetzelfde diploma als Juanito.
 

In een toespraak, die de oppositie en menig deskundige de tenen krom in de schoenen deed staan, beklaagde mevrouw Celaá zich erover dat in de Spaanse cultuur “falen bestraft wordt”. Wat mevrouw Celaá kennelijk ontgaan is, is dat in alle culturen geldt dat onze kennis overgedragen wordt aan de volgende generatie. En in die culturen wordt kennis en kunde beloond en heeft mislukken consequenties, wordt mislukken “bestraft”. Wie niet genoeg geleerd heeft wordt geen advocaat, dokter, ingenieur of architect. Punt uit.

 
Dus enerzijds wordt de kwaliteit van het onderwijzend personeel verhoogd en de eisen worden verlaagd naar het niveau van de dombo’s. Ofwel gemotiveerd personeel gaat het ongemotiveerde zootje les geven.
 
En zo’n kneus gaat naar de universiteit. De universiteit waar aio’s, lectoren en hoogleraren zich beklagen over het bedroevende niveau van spelling van de studenten, laat staan het intellectuele niveau.
 
Toch is het allemaal niet zo verwonderlijk als je weet dat Celaá’s baas, premier Pedro Sanchez, zijn doctorstitel kreeg, ondanks dat aantoonbaar 21% van zijn proefschrift uit plagiaat bestond. Vandaar de bijnaam Doctor cum fraude, zoals een bekende Spaanse columnist hem beschreef.
 
De Wet Celaá. Van onderwijs naar ondergang.
 
Frederick Fluweel