Wilt u reageren, stuur dan even een email naar info@deweek.net

Het spoor bijster


 
Om kwart voor acht ‘s ochtends op 8 februari 2015 vertrekt Borja naar zijn werk.Borja is een jongen van 22 jaar. Hij studeert rechten en verdient wat bij met handel in onroerend goed. Daar loopt ook Maria, ook op weg naar haar werk, als verpleegster.
 
Borja ziet dat opeens een man en een vouw zonder ophouden Maria op haar hoofd slaan in een poging haar tas te roven. Dat zijn Pedro en zijn vriendin Isabel, beiden drugsverslaafden met een strafblad zo lang als een closetrol.
 
Borja doet niet net of zijn neus bloedt, maar treedt op. Hij rent achter de dief aan, die inmiddels de tas van Maria heeft bemachtigd. Hij achterhaalt hem en het schorem wil Borja slaan. Borja ontwijkt de klappen en deelt er zelf een paar uit. Hij pakt de tas en geeft die terug aan Maria. Zonder zich verder te bekommeren om Pedro begeleidt Borja Maria naar haar werk, voor het geval de junk nog een poging wil wagen.
 
So far so good. Niet dus. Pedro al verzwakt door jarenlang drugsgebruik en eerder letsel, raakt in coma en overlijdt een paar dagen later. Nog niks aan de hand zou je zeggen. Opgeruimd staat netjes. Weer niet dus.
 
Er komt een strafzaak tegen Borja. En de volkomen van hun snuivende spuitende vader vervreemde dochters ruiken easy money. Zij beginnen een civiele procedure tegen Borja.
 
Na een politioneel en justitieel onderzoek van vier jaar werd Borja enige maanden geleden veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf wegens dood door schuld.Maar we zijn er nog steeds niet. Borja werd ook veroordeeld om een schadeloosstelling – het wel mafst denkbare woord voor het tuig – van 178.000 euro te betalen aan de (inmiddels zeker niet meer treurende) dochters.
 
De motivatie van het vonnis is ronduit absurd en absoluut wereldvreemd.De rechtbank overwoog dat de verdachte (Borja) ook wel andere middelen had kunnen gebruiken om de tas terug te krijgen. Dat in plaats van geweld uit te oefenen (Borja werd aangevallen), hij als alternatief de politie had kunnen bellen.Dan ben je toch als rechter wel helemaal het spoor bijster.
 
Het zal niemand verbazen dat dit vonnis de nodige beroering in de Spaanse maatschappij bracht. Politieke leiders van Vox eisten dat premier Sanchez gratie zou moeten verlenen. Ook de succesauteur Arturo Pérez Reverte, bekend om zijn giftige pen, liet geen steek heel van dit vonnis.
 
Maar misschien wel het meest droevige van dit vonnis is de weerslag op de maatschappij. Er zullen helaas velen zijn, die bij het zien van soortgelijk geweld, zich wel een paar keer bedenken aleer hulp aan het slachtoffer te verlenen.
 
Frederick Fluweel
 

Hecatombe


 
Hecatombe las Frederick in de kranten. Grappig woord. Even opzoeken wat dat betekent. Welnu, “una hecatombe” is een slachting.En dat woord is veel gebruikt in krantenkoppen en artikelen in de eerste week van december.
 
Op 2 december jl. werden er deelstaatverkiezingen gehouden in Andalusië.Tot dan regeerde 36 jaar onafgebroken de socialistische PSOE, de partij van premier Pedro Sanchez.Regeerde. Verleden tijd. Want de verkiezingen zijn voor de PSOE een drama geworden, of zoals de Spaanse pers het noemde, een hecatombe, een slachting. Bij de verkiezingen van 2015 haalde de PSOE 47 van de 109 zetels. Nu slechts 33, een daling van bijna 30%.
 
Over het algemeen zijn de politieke analisten het wel eens over deze politieke aardverschuiving in het van oudsher socialistische Andalusië. Velen, ook in zijn eigen partij, wijzen op Pedro Sanchez als hoofdschuldige.
 
Sanchez is geen gekozen premier. Hij kwam aan de macht door een motie van wantrouwen, die gesteund werd door enerzijds de radicaal linkse partij Podemos en anderzijds door de naar afscheid van Spanje strevende Catalaanse separatisten.Een beter voorbeeld van een monsterverbond is er niet te vinden. Beide coalitiepartijen zijn ideologisch bijna tegengesteld aan de PSOE. Zelfs binnen zijn eigen partij wordt dit gedrag verweten aan Sanchez’ honger naar macht en prestige. Het heeft er alles van dat hij zichzelf als een groot staatsman ziet.
 
Vriend en vijand zijn het erover eens dat zijn gedrag, miskleunen en blunders van zijn ministers hem duidelijk aangerekend zijn in de Andalusische verkiezingen.
 
Zo zijn daar zijn bijna kinderachtig trotse foto’s op Twitter van Pedro in de Falcon, het Spaanse regeringsvliegtuig. Dan het geknoei met zijn doctorstitel, het zich niet uitlaten over een mogelijke kwijtschelding van straf van de gevangen gezette leiders van de onafhankelijkheidsbeweging. En zo is er nog een serie voorvallen met zijn ministers, die Frederick al eerder meldde.Maar wat hem zonder meer het meest kwalijk wordt genomen wordt, zijn zijn concessies aan Podemos en helemaal die aan de, uitgesproken anti Spanje, Catalaanse separatisten.
 
Leden uit zijn eigen PSOE vermoeden dat niet zozeer de oppositie in Andalusië gewonnen heeft, maar dat vooral van oudsher PSOE stemmers, anders of helemaal niet gestemd hebben uit onvrede met Sanchez’ beleid.
 
Een andere verrassende uitslag in het altijd overwegend socialistische Andalusië is de onverwacht sterke opkomst van de nieuwe ultra rechtse partij Vox, die van niets naar 12 zetels gaat in het Andalusische parlement. En wat in Andalusië kan gebeuren, kan ook in heel Spanje gebeuren, zo vrezen velen.
 
Natuurlijk zijn er diverse oorzaken voor deze verrassende verkiezingsuitslag, maar in het algemeen is men het erover eens dat het warrige beleid van Sanchez op niet mis te verstane wijze aan het kruis genageld is.Met als gevolg een vernietigende “hecatombe” voor zijn partij.
 
Frederick Fluweel