In de dertiende aflevering van de rubriek ‘Klein maar fijn’ be­schrijf ik net als de voorgaande keren ontmoetingen, waarnemingen of gebeurtenissen uit mijn dagelijks leven. Dit kunnen planten of dieren zijn die ik in mijn omgeving ontdek maar ook gebeurtenissen, gebouwen, ge­woon­ten of een gerecht.Borduursel op façade

Al een paar keer was mijn oog gevallen op een bijzondere façade in de stad Alicante, in één van de gezellige straatjes tussen de Pla­za Nueva en het Teatro Principal. Deze zone is al een jaar of tien aan een opmars bezig, dat wil zeggen dat er steeds meer bars en restaurants komen en dat de straatjes ‘s avonds en in het weekend volgepakt staan met tafeltjes en stoeltjes. In een pand waar tot enkele jaren geleden een winkel gevestigd was, zit nu een hippe horecagelegenheid en het bewuste pand heeft een ware metamorfose ondergaan. De façade op de eerste verdieping is bedekt met bloemen, die wel op de wand geborduurd lijken. Elke keer als ik er langs loop, moet ik daar even naar kijken maar ik had me er niet verder in verdiept.Dit weekend las ik echter op internet een artikel over de Valenciaanse Raquel Rodri­go, die een jaar of acht geleden begon met het maken van etalages voor winkels met wat zij zelf ‘arquicostura’ noemde, een combinatie van arquitectura en costura, ofwel architectuur met naaiwerk. Ze maakte kruis­steken en ander borduurwerk op metalen gaas en creëerde zo bloemen en andere de­cors. Haar originele werk oogstte meteen zoveel lof dat ze ook opdrachten kreeg om façades van winkelpanden te verfraaien en daarna volgden verzoeken voor exposities, voor het bedekken van lichtzuilen etc etc. Minder dan tien jaar nadat ze afstudeerde als etalageontwerpster heeft Raquel Ro­drigo een atelier in de wijk El Carmen in?Valencia waar een achttal jonge mensen constant aan het werk is om de opdrachten die Raquel krijgt uit te voeren. Die opdrachten komen uit de hele wereld.Het borduurwerk op de façade van het restaurant aan de Calle San Ildefonso trok dus niet voor niets mijn aandacht. Het is ‘een echte Raquel Rodrigo’.Het weer is in de warDeze week is het wat kouder aan de Costa Blanca, nadat het tot op heden een bijzonder zachte winter was. In december en de eerste dagen van januari bereikte de thermometer overdag niet zelden waarden van boven de twintig graden en slechts een enkel keertje daalde het kwik ‘s nachts onder de tien graden. Dat uitzonderlijk zachte weer leidde ertoe dat de natuur behoorlijk in de war is geraakt.Je hoeft maar om je heen te kijken en je ziet dat hier en daar al amandelbomen volledig in bloei staan. Er is elk jaar wel een enkele boom die in januari al bloeit maar deze winter zijn er amandelbomen die nog altijd hun groene blad van afgelopen zomer niet hebben laten vallen, terwijl ernaast een andere amandelboom al volledig in bloei staat.De citrusvruchten die altijd een paar echt koude nachten nodig hebben om te kleuren, beginnen in onze tuin pas de laatste weken oranje en geel te worden en wat te denken van de oude druivenrank die bij onze achterdeur staat. Het blad van vorig jaar zit er nog aan en dus waren we nog niet begonnen met het terugsnoeien. Maar afgelopen weekend zag ik dat er diverse groene, nieuwe uitlopers aan de takken zitten. En dat terwijl januari nog maar net op de helft is.Ook vogels weten niet goed wat ze met dit rare weer aan moeten. Tijdens de zonnige en warme dagen van afgelopen week, was het een gekwetter van belang in onze tuin. Mussen, kleine zwartkoppen en kuifmeesjes zongen het hoogste lied en ik zag zelfs al een mus met nestmateriaal in haar snavel. Hopelijk wacht ze nog even met het leggen van eieren want als het echt koud wordt de komende weken, is haar kroost ten dode opgeschreven. Ook de planten en bomen die te vroeg uitlopen, moeten vrezen dat deze uitlopers, bloemen of zelfs vruchtbeginsels kunnen bevriezen in februari of begin maart.Het uitzonderlijk warme weer brengt ook ongemak met zich mee: ik werd afgelopen week nog gestoken door een mug. Ik kan me niet herinneren dat dat ooit eerder in januari gebeurde maar deze vervelende steekbeesten konden zich in de afgelopen warme maanden prima staande houden in de plasjes die zich na wat schaarse regenbuien vormden. Om van hen af te komen, is een nachtje vorst dus ook welkom.KoereigerIk heb op deze pagina vast wel eens verteld dat ik in de ‘campo’ woon, dus niet in een straat of urbanisatie, maar omringd door een terrassenlandschap dat vroeger vol stond met amandelbomen maar waar nu alleen nog een enkele Johannesbroodboom en olijfboom staat. De terrassen worden al ja­ren niet onderhouden en de enige persoon die er veel gebruik van maakt, is de herder, die meerdere keren per week langstrekt met zijn kudde van schapen en geiten.Soms vergezelt ook een andere diersoort de kudde: de koereiger. Deze vogel die ik eigenlijk voornamelijk van natuurdocumentaires kende, komt veel voor in de driehoek El Campello-Mutxamel-Busot. Ze zitten veel in de laatste kilometer van de rivierbedding van de Rio Seco - die sinds het openen van een waterzuiveringsinstallatie nooit meer droog is - maar rukken ook op naar wat hoger gelegen gebied. De ruggen van de schapen blijken een prima plek om insecten te zoeken.De koereiger (garcilla buyera in het Spaans) heeft zijn naam dan ook te danken aan het feit dat hij vaak gezien wordt in gezelschap van vee. De Latijnse naam bubulcus betekent ossendrijver. De koereiger is een heel kleine reigersoort, ze is slechts 50 cm groot, waar bijvoorbeeld de blauwe reiger bijna een meter groot is. Ze komt vooral voor in Afrika, Zuid- en Midden Amerika en Zuid­oost-Azië, maar sinds een jaar of vijftig ook in delen van Spanje, Portugal, Frankrijk en Italië.De koereiger is vrijwel helemaal wit, alleen tijdens de paartijd komt er een geeloranje glans op de kop en borst om de aandacht te trekken van het andere geslacht. De lange, stevige en iets gebogen snavel is geel en de poten grijsgelig. Het feit dat de van oorsprong Afrikaanse koereiger zich over grote delen van de wereld heeft verspreid, kan verklaard worden omdat deze vogel profijt trekt van de aanwezigheid van de mens en dan vooral van diens dieren. De koereiger kan zijn portie insecten gemakkelijker vangen als hij in de buurt van een kudde blijft, dan als hij op zoek moet naar een wild dier. Hij komt daarom vaak dicht bij de bewoonde wereld en dus is het ook niet zo raar als je hem midden op straat ziet zitten, iets wat mij afgelopen week in?Busot gebeurde. Toen ...