Terwijl verderop in de stad uitbundig feest werd gevierd omdat Real Madrid voor het eerst in vijf jaar landskampioen was geworden, waren de emoties aan de zuidwestkant van Madrid van heel andere aard. Atlético Madrid speelde zondagmiddag voor de allerlaatste keer een thuiswedstrijd in het stadion?Vicente Calderón, een van de sfeervolste en meest bijzondere voetbaltempels van het land.De wedstrijd tussen Atlético Madrid en Athletic Bilbao van 21 mei was al vele maanden volledig uitverkocht, juist omdat het de laatste keer zou zijn dat de roodwitte ploeg zou aantreden in het stadion waar ze bijna 51 jaar haar thuiswedstrijden speelde. De club en de spelers besloten dat het een voetbalfeestje moest worden en dat lukte: met roodwitte versieringen, spandoeken en tienduizenden in het roodwit gekleurde fans zag het stadion er prachtig uit. Bo­vendien won de thuisclub met 3-1, met twee goals van de nog altijd heel populaire Fernando ‘El niño’ Torres. Er waren hommages voor afscheid nemende spelers, er werden prijzen ge­toond, er was gezang en applaus en er waren tranen. Want Atlético Madrid is een club van hoog oplopende emoties.

Waar stadgenoot Real Madrid het grote geld heeft en jaarlijks minstens één grote prijs in de wacht sleept, is Atlético de ‘be­scheiden’ buurman. Een club die een beetje te vergelijken is met Feyenoord in Neder­land: hard werkende spelers, geen glamour en glitter, honds­trouwe fans. Toch werd de in 1903 opgerichte club tien maal Spaans kampioen maar de helft van die titels werd al behaald voor het stadion Vicente Calde­rón in 1966 in gebruik werd genomen. In het Calderón za­gen de fans hun club vijf maal de beste van Spanje worden: in 1970, 1973 en 1977, in 1996 en tenslotte in 2014.Dat is dus slechts twee maal in de laatste veertig jaar. Atlético maakte in de periode tussen ongeveer 1980 en 2010 dan ook een moeilijke tijd door, met schandalen rondom de excentrieke voorzitter Jesús Gil, een constant komen en gaan van trainers en zeer zelden een sportief succes. De fans bleven Atlético echter trouw, ze hebben niet voor niets de bijnaam ‘sufridores’ (zij die lijden).De geschiedenis van Atlético ging een nieuw hoofdstuk in met de komst van trainer Diego Simeone in 2011. Voorbij was de tijd dat er elk half jaar een nieuwe trainer op de bank plaatsnam en de club meer in het nieuws kwam wegens schandalen dan wegens sportieve successen. De Argentijn, die ook al als voetballer bij Atlético had gespeeld, bleek er toe in staat als geen ander een teamspirit te creëren, de voetbalsterren ondergeschikt te maken aan het team en een ploeg te vormen die het trouwe publiek aansprak. Er kwam een reeks successen op gang en de aan ‘lijden’ gewende fans konden hun ogen niet geloven: in de afgelopen zes jaar won Atlético eenmaal de landstitel, eenmaal de Spaanse beker, eenmaal de Europa League, eenmaal de Europese supercup, eenmaal de Spaanse supercup en het stond tweemaal in de finale van de Champions League. Bovendien eindigde Atlético in de Spaanse competitie de laatste vijf jaar altijd bij de laatste drie.Het maakte dat de wedstrijden in het Vicente Calderón nóg vaker uitverkocht wa­ren en dat de sfeer er beter was dan ooit. Het stadion Vicente Calderón was weliswaar niet zo groot als het Santiago Ber­nabeu van Real Madrid of het Nou Camp van Barcelona - er passen 55.000 toeschouwers in - maar het is bijzonder door ligging en sfeer. Het stadion is voor een deel over de snelweg M-30, die rondom het centrum van Madrid heen ligt, heen gebouwd en ligt aan de rivier Manza­nares. De bouw van het terrein en het stadion werd aan het eind van de jaren vijftig gefinancierd door de leden van de club, die hun spaargeld aanspraken om de droom van een mooi stadion waar te maken. Vanwege de ligging langs de rivier de Manzanares werd het stadion op 2 oktober 1966 ingewijd als het Estadio Manzanares. Het was het eerste stadion in heel Europa dat alleen zitplaatsen had, iets wat tegenwoordig heel normaal is. Een halve eeuw geleden waren de voetbalfans echter gewend om te staan.Na een paar jaar bleek aanpassing nodig en besloten werd toen ook de naam van het stadion te veranderen. En zo werd het stadion in 1972 opnieuw ingewijd, nu als Estadio Vicente Calderón, naar de toenmalige voorzitter van de club. Calderón was een ondernemer die van 1964 tot 1980 en van 1982 tot 1987 voorzitter was van Atlético Madrid. Hij is nog altijd de man die het langst voorzitter van de club was. Bij de inwijding in 1972 waren zowel dictator Francisco Franco als zijn beoogde opvolger, de latere koning Juan Carlos, aanwezig.In 1980 onderging het stadion een nieuwe opknapbeurt, nu omdat in 1982 het WK Voetbal in Spanje zou worden gehouden en alle stadions aan de eisen van de FIFA moesten voldoen. Er werden 451 miljoen peseta’s uitgegeven, waarvan ongeveer een derde door de club werd betaald en de rest door de FIFA. In elk geval zorgde het ervoor dat het stadion weer geruime tijd vooruit kon en er tot 2017 in gespeeld kon worden.In 2007 werd bekend dat Atlético, de bierfabriek Mahou en de gemeente Madrid een overeenkomst hadden getekend waarin de grond waarop het stadion Vicente Calderón én de ernaast gelegen bierfabriek zou worden hergekwalificeerd. Er zou een groot park langs de rivier worden aangelegd. Omdat Madrid kandidaat was voor de Olympische Spelen van 2016 zou er een Olympisch Stadion worden gebouwd in een buitenwijk en dat zou dan ook het nieuwe stadion van Atlético worden. De fans van Atlético waren het niet met die beslissing eens. Ze richtten het platform ‘Salvemos el Calderón’ op maar uiteindelijk bleek het een ontwikkeling die niet tegen te gaan was. Madrid kreeg de Olympische Spelen niet toegewezen maar het stadion ten oosten van de stad kwam er en komende zomer zal de verhuizing plaatsvinden. Vanaf het seizoen 2017/2018 zal Atlético zijn wedstrijden gaan spelen in het ‘Wanda Metropolitano’, genoemd naar de sponsor, maar in de volksmond ‘La Peineta’ genoemd (‘de kam’).Het is maar de vraag of het nieuwe stadion zulke emoties zal weten op te wekken als het Vicente Calderón tot zondag deed. Hoewel er minstens één traditie zal blijven bestaan: een 70-jarige vrouwelijke Atlético-fan legde gedurende 21 jaar bij elke thuiswedstrijd en bos van roodwitte anjers bij één van de cornervlaggen. Altijd ontving ze daarbij een ovatie van de fans. Margarita is van plan ook anjers te blijven leggen in het nieuwe stadion hoewel ze toegeeft dat het gevoel anders zal zijn.Veel fans verlieten afgelopen zondag ‘hun’ stadion in tranen. Ondanks de winst, het vuurwerk, het tonen van alle behaalde bekers en het feit dat een aantal oude sterren ook nog een keer het veld mochten betreden. Ze zullen in september ongetwijfeld ook plaats nemen ...