In de zestiende aflevering van de rubriek ‘Klein maar fijn’ be­schrijf ik net als de voorgaande keren ontmoetingen, waarnemingen of gebeurtenissen uit mijn dagelijks leven. Dit kunnen planten of dieren zijn die ik in mijn omgeving zie maar ook gebeurtenissen, een televisieprogramma, boek of gerecht.Enamorados de Alicante

De vereniging ‘Enamorados de Alicante’ (letterlijk: verliefd op Alicante) zet zich al jaren in voor de natuur van Alicante. Ze doen dat onder meer door al tien jaar de fotowedstrijd ‘Alicante Renace’ te organiseren en zich te verplichten voor elke ingezonden foto een boom te planten. Ik kwam de vereniging een jaar of zeven geleden op het spoor en omdat ik van fotografie houd, stuur ik elk jaar een paar foto’s in. Hoewel ik niet verwacht een prijs te winnen - en dat gebeurt ook niet - is het idee dat je meehelpt om bomen te planten in gebieden waar de natuur veel schade heeft geleden, een leuke motivatie. Bovendien zijn op de website waar je de foto’s kunt uploaden de mooie foto’s van de andere deelnemers te zien. Het mogen alleen natuurfoto’s zijn dus er zijn veel schitterende zonsondergangen, zeegezichten en close-ups van vogels die meedingen naar de hoofdprijs.Omdat het initiatief dit jaar tien jaar bestond, werd er door de regionale pers wat extra aandacht aan besteed en dat betekende dat er veel meer foto’s binnenkwamen dan an­dere jaren. En dat de kwaliteit nog hoger was. De honderd mooiste foto’s worden sinds afgelopen weekend tentoongesteld in de gerestaureerde verdedigingstoren Torre de Sarriò in Playa de San Juan. Mijn foto’s zijn daar dit jaar niet voor uitgekozen maar dat mag de pret niet drukken, ik doe volgend jaar gewoon opnieuw mee.U hoeft overigens niet naar Playa de San Juan om te kunnen genieten van de schitterende plaatjes. Op de website www.enamoradosdealicante.com zijn onder het tabblad ‘Concursoss’ alle ingezonden foto’s van dit jaar én de voorgaande jaren te zien. En als u op Facebook de pagina ‘Ena­morados de Ali­cante’ volgt, blijft u op de hoogte van de activiteiten die de vereniging organiseert en wanneer en waar de 920 bomen worden geplant die dit jaar ‘verzameld’ zijn door de fotografen.EekhoornWie deze rubriek al eens vaker heeft gelezen, weet waarschijnlijkdat ik in de ‘campo’ woon, ofwel, op een rustig plekje in het bin­nenland. In en om onze tuin zien we veel verschillende soorten vo­gels en ook reptielen en zoogdieren. Het is normaal voor ons om, als we in de namiddag met de honden wandelen, diverse konijnen te zien weghollen of het grappige geklok van de patrijzen te horen. En het komt heel regelmatig voor dat er een hop in de vijgenboom in onze tuin gaat zitten.Met enige regelmaat hebben we ook een andere gast. Die verraadt zijn aanwezigheid omdat er onder de drie grote dennenbomen die aan de voorkant van de tuin staan, veel afgekloven dennenappels liggen. Zolang hij in de dennebomen zit, zie ik hem niet maar als hij zich gaat verplaatsen en vooral als één van onze honden dat ziet, dan wordt het een amusant spektakel.Ik heb het hier over de eekhoorn, sciurus vulgaris in het latijn en ardilla roja in het Spaans. Dit ongeveer 20 cm grote zoogdiertje met zijn enorme pluimstaart komt in grote delen van Europa voor en ook in een groot deel van Spanje. In bijvoorbeeld Groot-Brit­tannië is ze verdrongen door zijn grijze soortgenoot maar die komt in?Spanje (nog) niet voor. Eekhoorns houden eniet echt van hitte en droogte en in de zuidelijke helft van Spanje komen ze daarom alleen voor in de bergen en in bos- en schaduwrijke gebieden.In een droge, warme streek als die van ons zou je het diertje dus niet verwachten maar er zijn wat plekken met veel dennenbomen of coniferen waar ze wel degelijk voorkomen. En ze zijn slim en behendig genoeg om zich via telefoonkabels en andere bedrading voort te bewegen zodat honden, verkeer en andere vijanden op de grond geen bedreiging vormen. Zo gaat dat ook in onze tuin, waar de eekhoorn van de dennenbomen een grote sprong maakt naar de telefoonpaal en vervolgens tientallen meters via de bedrading naar een plekje buiten loopt, waar hij waarschijnlijk in een nabij bosje zijn nest heeft gebouwd. Bij ons komt hij alleen om zijn buik te vullen met amandelen en dennenappels en ik verdenk hem er ook van de eitjes uit de vogelnesten die zich in de coniferenheg bevinden, te stelen. Maar dat is de natuur en het is een grappig dier om te zien, dus ik ben altijd blij als ik hem over de bedrading zie rennen.Beelden van Carmen FraileRegelmatig lopen we op zondagochtend een eind langs de boulevard, vooral in de rustige tijden van het jaar, als er weinig toeristen zijn. Soms kiezen we de boulevard langs de Playa Carrer la Mar in El Campello maar meestal die van Playa de San Juan of Muchavista. Op het zuidelijkste deel van de kilometerslange boulevard van Playa de San Juan staat een drietal mooie beelden, waar ik altijd bij stil blijf staan. Ten eerste is daar het zogenaamde ‘monument aan de gepensioneerden’ van beeldhouwster Car­men Fraile. In een wereld waarin vaak maar weinig aandacht is voor de ouderen, is er hier een monument voor ze neergezet. Het is een mooi beeld van een oudere man en vrouw die tegen elkaar geleund in de richting van de zee kijken, net zoals in de werkelijkheid dagelijks honderden gepensioneerden (en mensen van andere leeftijden) hier langs de boulevard lopen en over het strand en de zee uitkijken. Het is mooi dat ze hier een eerbetoon hebben gekregen.Een eindje noordelijker staan nog twee beelden van dezelfde artieste. Ten eerste ‘het monument aan het moederschap’: dit is een beeld van een vrouw met een peuter op haar heup. Het kind kijkt naar het strand, de vrouw kijkt naar haar zoontje. En ten slotte ‘het monument aan de kindertijd’. Dit is een beeld van twee kinderen die haasje over spelen. Net als de beide voorgaande beelden gaat er ook hier veel tederheid uit van de creatie en ik blijf er altijd even bij staan kijken. De beelden werden een kleine twintig jaar geleden langs de boulevard van San Juan neergezet en tonen aan dat de meest eenvoudige creaties soms het best tot hun recht komen.Wie nog meer beelden wil zien van Carmen Fraile: in het parque municipal van El Cam­pello staan een mooi beeld van een opa met zijn kleindochter en een beeldengroep over de wortels van El Campello. En aan het strand van Torrevieja zijn ook twee mooie creaties van beeldhouwster Carmen Fraile te zien. Beide beelden zijn van een vrouw die naar zee kijkt. Zij moet ‘La Bella Lola’ verbeelden, een vrouw uit een plaatselijke legende die haar man aan de zee verloor en naar hem uit bleef kijken. In het ene beeld zit ze op een bank en kijkt naar zee en het an­dere beeld is een staande vrouw ...